Bedankt Frans!

Sinds 12 december is de vaste portier van het Zaantheater, Frans Schippers, definitief met pensioen. Op zijn 29’ste begon hij in het theater, dat toen nog De Speeldoos heette en in een ander pand gehuisvest was. Frans was op de vloer vaak als enige man omringd door vrouwen bij het Zaantheater. Met hen schetsen we een portret van onze meest betrouwbare, ervaren en betrokken portier. 

Marja, Eke en Marie-José waren zijn drie musketiers, in het horecateam had hij een harem – daar sloot hij bij aan tijdens het uitgaan. In de loop der jaren veranderde er veel, maar niet alles.

Eke, kassa

Eke, wat is je eerste herinnering aan Frans?
Poeh, tja. Ik werk al 34 jaar met Frans. We ontmoetten elkaar bij de Speeldoos. Daar verving hij zijn vader als portier. Ik was toen nieuw bij de horeca. Ik vond het een hele rustige man, zonder poespas, met een ‘Doe maar gewoon’-mentaliteit. Daar kon ik me wel in vinden. Na het opruimwerk maakten we het laat. Midden in de nacht zaten we dan in het ‘deprihok’ – een ruimte zonder ramen – nog na te praten over de avond. Wat hebben we daar vreselijk gelachen als ploeg.

Wat is typisch Frans?
Frans is heel precies en doet alles volgens de regels. Hij heeft altijd een antwoord klaar en treedt niet buiten zijn pad. Daardoor kun je op hem bouwen. Als hij er is, weet je dat het goedkomt. Dat is heel fijn. Op voorstellingsavonden hebben we het bij de receptie bijvoorbeeld te druk met binnenstromend publiek. De portier neemt dan de vragen uit de parkeergarage op. Frans hoef je daar niet aan te helpen herinneren, die weet dat gewoon.

Welk moment zal je niet vergeten?
Ik zie zó voor me hoe hij op rustige momenten voetbal zit te kijken achter de balie, want hij is een ontzettende voetballiefhebber. Maar echt onvergetelijk vind ik dat beeld als het alarm afgaat. Dan neemt ‘ie altijd een spurt naar het paneel om te controleren waar de brand is en het systeem te resetten – dan moet ik zo lachen, vind ik hem net John Cleese uit faulty towers.

Waar kan hij echt niet tegen?
Gezeur. En gluten, haha!

Wat gaat hij met zijn pensioen doen?
Hij heeft het me verteld. Hij gaat oppassen op de kleinkinderen, is druk met klusjes voor Asta, zijn vrouw. Ze gaan steeds meer samen wandelen. En hij gaat voetbal kijken. Nog meer dan hij nu al doet, haha.

Wanneer is hij op zijn best?
Als hij met mij werkt. Dat doet hij het liefst. Zo is dat gegroeid. Ik denk dat we elkaar wel gaan missen.

Marie-José, kassa

Marie-José, wat voor eerste indruk maakt Frans?
Ik kwam in 1999 bij het Zaantheater, toen het nieuwe gebouw er één jaar stond, dus dat is echt lang geleden. Maar ik kan me voorstellen dat je niet direct weet wat je met hem aan moet. Zijn aanwijzingen zijn een beetje cryptisch. Hij ziet je bijvoorbeeld zoekend rondkijken, anticipeert en zegt dan: ‘in het hok’. Waar in het hok mag je dan zelf uitzoeken. Of hij ziet iemand die aparte schoenen draagt. Dan werpt hij alleen een blik en laat de rest raden waar het over gaat. Nieuwelingen moeten daarom vaak aan hem wennen, maar uiteindelijk breek je er doorheen en kan het heel gezellig worden.

Wat is typisch Frans?
Als je wat vergeten bent, krijg je het te horen. Ik werd eens na een dienst midden in de nacht wakker gebeld. Toen hoorde ik die lage stem: ‘Marie-José, je telefoon is nog aan.’ Blijkbaar had ik de telefoon van de kassa vergeten uit te schakelen. Dat leer je dan wel af.

Als Frans afsluit, gaat dat altijd zorgvuldig. Hij sluit echt pas af als iedereen weg is, dus hij gaat meestal pas rond twee uur de deur uit. Dat mocht later niet meer, alléén afsluiten, dus dat was wel even wennen voor Frans.

Hij is ook erg trouw en collegiaal: heel in het begin aten we bij de kassa nog niet in het theater, dus gingen we tussendoor naar huis om te eten. Als we terugkwamen om te openen, stond hij al klaar met de koffie. Hij wist van iedereen precies het recept en hield de mok uitgestoken klaar, zodat we die alleen even aan hoefden te pakken.

Waar kan hij echt niet tegen?
Ik weet nog hoe vroeger de BVH-cursussen gingen: wij gingen altijd in de groep van Frans, want die wist precies hoe dat moest met de brandweer, die dekte ons. Minder leuk vonden we het oefenen met lotusslachtoffers. Er was daar ook een vies oud mannetje bij, die te erg leek te genieten van zijn rol. Dat vond Frans ook niks. Na onze protesten zijn we overgestapt naar een gerichtere cursus toegespitst op de situatie in het Zaantheater: hoe begeleid je iemand uit de zaal, hoe evacueer je het theater. Geen lotusslachtoffers met nepwondjes meer.

Wat zal je niet vergeten?
Ik heb hem ooit eens terug laten komen met oudjaar. We hadden net alles afgesloten, maar net toen ik in bed lag, dacht ik: het koffiezetapparaat staat nog aan. Ik durfde niet alleen het theater van het slot te halen, dus belde ik hem uit bed. En hij kwam. Toen we samen naar binnen gingen bleek dat ik het apparaat wel uit had gezet. Wel kwamen we erachter dat er nog andere lichten aan stonden, dus het was geen vergeefse moeite.

Samen zijn we op leuke uitjes geweest, we hebben als collega’s lief en leed gedeeld en ik ben heel blij met hem als collega. Hij is er al veel minder in aanloop naar zijn definitieve vertrek. We liepen elkaar de laatste maanden steeds mis. Heel raar dat hij er nu nog zo weinig is. Ik mis hem nu al. 

Nathalie, shiftleader horeca

Nathalie, wat voor eerste indruk maakte Frans?
Toen ik vier jaar geleden bij de horeca startte, vond ik hem een beetje op mijn vader lijken. Die is 81, heel direct en zegt wat hij denkt en waar het op staat. Mensen schrikken van directheid, maar ik ben dat zelf ook. Frans is helemaal zichzelf.

Soms denk je: wat zeg je nou? Dan sta ik bijvoorbeeld achter de bar en roept hij: ‘je kunt ook lachen, hè’ in mijn oortje. Of als hij gefrustreerd is hoor je ineens zachtjes gemompeld: ‘kut.’ En dan is het klaar. Hij doet heel stoer, zoals mijn vader, maar heeft een heel groot hart. Er zitten daar een paar mensen in. Hij heeft hart voor zijn vak, weet goed wat er moet gebeuren, en hij zal je aanspreken als je het niet goed doet.

Wat is typisch Frans? Heb je een specifiek moment in gedachten?
Hij weet dat ik echt niet tegen kots kan. Als ik dat moet opruimen, ga ik zelf ook over mijn nek. Ik kwam een keer koffie halen bij het keukentje en toen wees hij naar een tupperware bakje met kots erin: ‘kijk!’. Van een bezoeker met een noodgeval.

Een andere keer had een vrouw een dikke drol naast de wc gelaten. Wat doe je in zo’n situatie? Je vraagt het Frans. Hij is gekomen met een sneeuwschep, daar heeft hij een foto van gemaakt en die heeft hij laten zien aan iedereen die hij tegenkwam.

O jee, allemaal gore verhalen. Maar ik heb veel meer! Hij komt altijd binnen met zijn tasje vol bakjes met glutenvrije producten. Dan zeg ik ‘groeten aan je vrouw!’ en dan zegt hij; ‘ik heb toch al een vrouw, hier’. Zijn vrouw is heel erg leuk, trouwens.

Welk moment zal je niet vergeten?
Dat ter ere van zijn werkjubileum het nieuwe naambordje van onze kantine werd onthuld: de Frans Schippers Foyer. Dat vond hij zo mooi. Hij zit echt in de muren van het theater.

Wanneer is hij op zijn best?
Als er iets aan de hand is: een BHV-geval, vervelende gasten, gedoe. Als een ambulance gebeld moet worden, dan staat Frans daar natuurlijk bij. Op de momenten dat je iemand nodig hebt om te helpen, dan kwam Frans.

Waar kan hij echt niet tegen?
Als dingen niet volgens de regels gaan. Wie de regels in de wind slaat, krijgt dat ook te horen.

Wat weet je/verwacht je dat hij met zijn pensioen gaat doen?
Ik hoop dat hij gaat genieten met zijn vrouw. Zijn rust lekker pakt. En af en toe zijn gezicht hier laten zien, dat zou ik echt heel fijn vinden. Met zijn vrouw. Ik ben echt een beetje verliefd op haar, ze is zo leuk.

Janine, Sales en Verhuur

Wat is je eerste herinnering aan Frans?
Voor we de scanpalen kregen, stonden we regelmatig samen bij de deur de bezoekers te ontvangen. Gewoon zonder scanpalen met puur visueel, direct gastencontact. Geweldig was dat. Avond aan avond stonden we daar. Hij zette altijd een glaasje water voor me neer, omdat we wel honderden keren zouden gaan zeggen: “welkom, garderobe en toiletten zijn beneden. Welke rij zit u? Zowel beneden- als bovenbuffet zijn geopend voor u…”

Wat is typisch Frans? Heb je een specifiek moment in gedachten?
Ik werk nu ruim acht jaar met Frans en kan hem letterlijk citeren: “zie je wel, ik zeg toch. Ik heb ALTIJD gelijk!”. Nu hij weggaat kan ik wel toegeven dat dat negen van tien keer ook zo is, door zijn enorme schat aan ervaring. Maar tien van de tien keer, dat ga ik natuurlijk niet zeggen, want dan loopt hij naast zijn schoenen. Dat moeten we niet hebben!

Welk moment zal je niet vergeten? 
De momenten dat hij begon met de vraag: ‘koffie?’ En dan wist ik dat er iets aan de hand was. Dat kon positief of negatief zijn. En al die gebaren van hem – hij is een man van weinig woorden, maar een hoop gebaren, die je moet leren begrijpen!

Wanneer is hij op zijn best? 
Als we uitverkochte zaal hebben, met veel vaste bezoekers. Dat is een feest van herkenning – bezoekers kennen hem, en hij herkent de vaste bezoekers. Frans maakte Zaantheater cosy, vertrouwd, gastvrij en persoonlijk. Een gemis nu hij al steeds minder aan het werk is.

Waar kan hij echt niet tegen? 
Als de boel versloft. We gaan altijd voor de volle 100%.

Wat weet je/verwacht je dat hij met zijn pensioen gaat doen? 
Genieten van zijn vrije tijd en van zijn kleinkinderen